Τα φλέγοντα ζητήματα της «κουλτούρας» και της «εδαφικής συνύπαρξης» διαφορετικών πολιτισμών, μοιάζουν άρρηκτα συνδεδεμένα με την ανάδυση συγκρούσεων∙ ένα φαινόμενο οφειλόμενο όχι μόνο σε «πραγματικά» προβλήματα, αλλά κυρίως στη διατομική (πολιτισμική) διαφορετικότητα (Parekh, 2002). Στο ίδιο πλαίσιο, οι εκάστοτε συγκρούσεις ενδέχεται να επιφέρουν είτε αρνητικά είτε θετικά αποτελέσματα, σε ευθεία συνάρτηση με τον επιλεγόμενο τρόπο διαχείρισής τους (Tidwell, 1998). Ως εκ τούτου, η παρούσα έρευνα επιχείρησε μια εμπειρική, ποιοτική, εις βάθος διερεύνηση των αποτελεσματικότερων εναλλακτικών τρόπων επίλυσης των συγκρούσεων σε πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα, λαμβάνοντας σαφώς υπόψη τις ανάγκες της εκάστοτε περίστασης, και σε συμφωνία με τις αρχές εκείνες της καινοτομίας και της δημιουργικότητας. Πιο συγκεκριμένα, στα πλαίσια του παρόντος πονήματος, η «εικόνα» -και δη η «ψηφιακή φωτογραφία»- κλήθηκε να παίξει το ρόλο του «διαμεσολαβητή» στις εκάστοτε συγκρούσεις, ενώ οι συμμετέχοντες (άτομα και ομάδες, Έλληνες και μετανάστες, προερχόμενοι από 12 Αθηναϊκά σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης) κλήθηκαν να τη χρησιμοποιήσουν κατάλληλα, προκειμένου να επιλύσουν τις διαφορές τους, στηριζόμενοι στην προσωπική τους προσπάθεια και ενέργειες. Στο πλαίσιο αυτό, τα σχετικά γραπτά και φωτογραφικά ερευνητικά δεδομένα αναλύθηκαν σύμφωνα με τη φαινομενολογική προσέγγιση του Giorgi (2007). Τέλος, η παρούσα έρευνα συνέβαλε καθοριστικά στη σύλληψη και ανάπτυξη ενός νέου μοντέλου δημιουργικής επίλυσης των συγκρούσεων, το οποίο και ονομάστηκε «Ελουροβόρος».
