H Ελένη Χοντολίδου αναλύει τον τρόπο με τον οποίο διδάσκουμε το γραπτό λόγο στο ελληνικό σχολείο: τυπικά, χωρίς να εξηγούμε το στόχο για τον οποίο γράφεται ένα γραπτό κείμενο, χωρίς να μαθαίνουμε στους μαθητές και τις μαθήτριες να προσαρμόζουν το λόγο τους ανάλογα με την επικοινωνιακή περίσταση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα παιδιά να γράφουν «ξύλινα» κείμενα ή να αρνούνται να γράψουν. Και όταν δημιουργούν κάτι που δεν ανταποκρίνεται στο σχολικό κανόνα, ο οποίος είναι συνήθως άρρητος και γι΄ αυτό δύσκολα αντιληπτός και κατανοητός, βρίσκονται συχνά αντιμέτωπα με μια αποτυχία, που δεν καταλαβαίνουν. Η συγγραφέας προτείνει η διδασκαλία του γραπτού λόγου να προκύπτει από τις ανάγκες των μαθητών και μαθητριών και τα βιώματά τους. Πρέπει να δημιουργούμε κίνητρα για να επιθυμήσουν να γράψουν και κυρίως να επεξεργαζόμαστε μαζί τους πολλές φορές το κείμενό τους, δίνοντάς τους την ευκαιρία να κατανοήσουν τη σημασία της διόρθωσης και της επανατροφοδότησης.
